प्रेम माझे स्वार्थी!

गुपित सांगतो तुला सखे मी, ऐक देऊनी कान,
प्रेम माझे स्वार्थी तुजवर, प्रेम माझे स्वार्थी ग!

वाटे तुज मी ओवाळून टाकीन तुजवर जीव,
तुला वाटतो तितका स्वस्त नसे कुणाचा प्राण,
कलियुग आहे हे प्रिये ग, किती भाबडी तू ग!
प्रेम माझे स्वार्थी तुजवर, प्रेम माझे स्वार्थी ग!

दिला तुला मी रोज गुलाब, कधी न चुकलो यात,
किती काढले रुसवे-फुगवे, किती सोसला राग,
तुला वाटते केले मी हे सगळे मोबदल्यावीण!
प्रेम माझे स्वार्थी तुजवर, प्रेम माझे स्वार्थी ग!

रागावलीस तू सखे मजवर, बरोबर म्हणाही आहे तुज,
कधी न मला तू ओळखलेस, फशी पडलीस मम डावास ग,
फसवणार्याने फसणाऱ्याला फसवत राहण्याचा नियम!
प्रेम माझे स्वार्थी तुजवर, प्रेम माझे स्वार्थी ग!

आणि सांगतो तुला मी सखे, वसुली माझी असते चोख,
कधी न घेतला कमी मोबदला, जेवढ्यास तेवढा नेहमी ग,
तूच कधी उदार होऊनी दिलेस मजला भरपूर ग!
प्रेम माझे स्वार्थी तुजवर, प्रेम माझे स्वार्थी ग!

वेडा होतो मग मी तेवा, धडधडते हे हृदय ग,
अश्याच सुंदर क्षणांत माझं, गुंतला आहे जीव,
हसू तुझे ग किती हे मोहक, किती असे अनमोल!
प्रेम माझे स्वार्थी तुजवर, प्रेम माझे स्वार्थी ग!

आनंद तुझा मोबदला माझं, हाच असे ग छंद,
इतिकर्तव्यच या जगण्याचे आहे तुझेच सुख,
तुझ्यावरून मी जरि न टाकला ओवाळून मी प्राण,
कुणी न काढती मोहरीनेच मोहरीचीच दृष्ट,
तुझा माझं जीव सखे ग, तूच पंचप्राण,
तूच एकली दिशा जीवनी, तूच फक्त प्रकाश,
नसता तू मग सांग कोठे आहे मम अस्तित्व?
प्रेम माझे स्वार्थी तुजवर, प्रेम माझे स्वार्थी ग!

न आलेली आठवण

कसे घडले कुणास ठाऊक, रात्र संपुनी पहाट झाली,
आज एक पूर्ण दिवस, तिची आठवण आलीच नाही!

किती रात्री झुरलो होतो, तिने कधी हसून बघता,
किती दिवस जगलो होतो, कधी तिच्याबरोबर फिरता,
पण कधीच कळल्या नाहीत, भावना मनातल्या एकमेकांच्या,
चाललो जरी एकत्र आम्ही, कायम आमच्यात राहिली दुरी,
-आज एक पूर्ण दिवस, तिची आठवण आलीच नाही...

सरल्या सगळ्या वेळा रम्य, जेव्हा दिलेला गुलाब बहर,
सरल्या सगळ्या नागमोडी वाटा, आठवणींच्या पुसल्या खुणा,
रस्ते नवीन शोधात गेलो, गंतव्य दोघांचे वेगळे होते,
फुले सगळी कोमेजून गेली, उरली रानवेलींची दाटी,
-आज एक पूर्ण दिवस तिची आठवण आलीच नाही!

तरी झाला त्रास मनाला, निसटलेल्या त्या क्षणांचा,
असते सगळे वेगळे का, केला असता धीर जरा?
भंडावणार्या या प्रश्नांना, उत्तर कधी सापडले ना,
काळाबरोबर वहात जाउनी, प्रश्नचिन्हेच पुसटत गेली,
-आज एक पूर्ण दिवस, तिची आठवण आलीच नाही!

खूप केला विचार मी, जरि न उरला अर्थ काही,
सांगायचे गेले राहून, वेळच नाही जमुनी आली,
विचार माझे विसरू कसा मी,
सरला सुगंध विसरू कसा मी,
चुरगळलेल्या गुलाबाचा, रंग मनातला विसरू कसा मी?

प्रयत्न कितीदा केले गे मी, गूज मनीचे सांगण्यासाठी,
हसलो नंतर कितीदा गे मी, त्या फसलेल्या वेळेवरती,
हसू चेहऱ्यावर माझेच माझ्या,
त्या झालेल्या गोंधळावरती,
दुःख न झालेल्या धैर्याचे, सांग परंतु विसरू कसा मी?

वाटले होते तूच मनातली, तूच अप्सरा ग स्वप्नातली,
तूच अर्थ ग मज जगण्याचा, तूच एकली आशा माझी,
खरेतर असेच आहे अजुनी,
वाटतेस मजला अजुन हवीशी,
सत्य भासली स्वप्ने सगळी, सांग मला ती विसरू कशी मी?

जगणे आहे वाहते पाणी, एका डोही थांबत नाही,
कितिही गहिरा डोह तो असला, भुरळ मनावर टिकत नाही,
असेच व्हावे माझ्याबद्दल,
आशा धरुनी वाहत राही,
पुढच्या सपाटी पसरून देईन, गाळ मनातला अश्रुंतुनी!

होईन का मी मग रिकामा? का जाईन उडुनी वार्यावरती?
मिळेल मजला का मार्ग वाहता? प्रश्न गौण हे खरोखरी!
तुजसाठी मी सोडेन रस्ता,
चढून जाईन कसली चढाई,
तुला नकोशी साथ जरि माझी, शपथ घेतली विसरू कसा मी?

आठवण

आठवण येते कधी कुणाची, भलत्या जागी, भलत्या वेळी,
का होते हे कुणी सांगावे, न कळे कोणा काही!

मंद सुगंध कधी चाफ्याचा,
येई विहरत वार्यावरुनी,
क्षणात नेई तुजपाशी तो,
का होते हे कुणी जाणावे न कळे कोणा काही!

अवचित घन ते नभ आक्रमिती,
शमविती तृष्णा या धरतीची,
शीतल जल मज कुशीत घेता,
थंडावा तो देई मज उब, अंकुर मनी उमलवी!

भेटे कधी तो जुना मैतर,
कुशल पुसे तो मजला सहजच,
देतो सांगून येईल माही ते,
आतून मन हे भूतकाली अन दुःखाश्रू हे नयनी!

सरते न कधी तुझी आठवण,
असलो जरि मी कोठेही ग,
तू न जाणसी माझी व्यथा ही,
प्रेम परंतु सदैव तुजवर, कधी न अंतर देईन मी!

आठवण येते कधी तुझी गे, भलत्या जागी भलत्या वेळी,
कुणी सांगावे का, कसे हे? झुरणे नशिबी तुझ्याचसाठी!

The local train

I wrote this in a local train, while travelling from Dombivli to Thane on 21st March 2010. My friend had just called me to tell me how much he liked the book 'Maximum City'. He was going about how romantic the city seems, and how he wishes to visit it someday and travel by those famous local trains (He lives in Kolkata). Them I boarded the train and somehow it amused to remember his words and the following happened:

I sit here, by the window,
in a croweded local train,
I have cell-phone, in my hand,
and I'm typing a poem yet again.

As the train runs on
its slippery iron rails,
across my face, wind blows soothing,
feels luxury class of Atlantic sails.

Just beside me, a snoring man,
lost in his own personal dreams,
He sits oblivious, to all cacophony,
and his own running sweat-streams.

Then I realise yet again,
the reason behind the boarding rush,
inside the train now the tensions simmer,
oon smallest things these people fuss.

I'm asked to get up for an elderly man,
and I enter the human mill,
how much we all would be tired,
if we didn't have this massage drill.

I move with all,and the viscous flow, is what I recall,
And my friend's wish to join this crowd, I tell them,
And they laugh all!

जादू

सोचा था जो दिल ने मेरे
जुबान कभी न बोल पाई,
इन आखों की जादू में तेरी
मुजपर बस मदहोशी छा गई

दोन सरल मोबाईल संदेश (SMS)

एक:
किती झाले अग दिवस, तू काही येतच नाहीस,
तुझ्या या न येण्यानेच, लेखणी माझी थकली.

झरझर झरझर झरली शाई, थरथर उठवत मनाची,
लेखणी वदली, झाले बाई मी जणू 'रिश्टर स्केल'ची!

किती रचल्या मी कविता, किती झिजल्या त्या निबा,
एकांतात मग लिहितात त्या, माझ्या नावाने शिव्या!

माझं जाऊ दे तू अग, या पेनांवर तरी कर दया,
एक दर्शन दे तू मजला, लेखण्यादेखील करतायत धावा

दोन:
कालच आपण भेटलो पुन्हा, उपयोग तसा बघ नाही झाला,
मला केलास ग तू परत वेडा, अन लिहिल्या ग मी पुन्हा कविता!!!

तो रस्ता

कधि मी जातो त्या रस्त्यावर
भेटलो जेथे दोघे आपण
नव्हती जरि ती पहिली भेट
पहिलिच पण ती होती वेळ

ठाऊक होतिस मजला तू अन
तूही मजला होतिस जाणुन
ओळख नव्हती झालेली अन
भासे गेला फुकटच काळ

विश्वाच्या या चार मितींत
अजब आगळा चाले खेळ
आला क्षण ना येई फिरोन
बदले पण तो अवघे जीवन

त्या भेटीतच सुर ते जुळले
मैत्रीचे हे गोफ गुंफले
अनोळखी ती वाटच वेडी
पावलांखाली अलगद सरके

साथ तुझी ही घेऊन आली
मजला कुठल्या वळणावरती
हवेहवेसे दिसे समोरी
हासे रस्ता मुग्ध आनंदी

सांग तुला ग काय म्हणू मी?

पुसलेस सहज तू मज एकदा, 'सूर्य म्हणसी का चंद्र मला?'

प्रसन्न असशी कधी जेव्हा, हास्य विलसे तव नेत्री जेव्हा,
दिसता अशी तू सरे वेदना, अंधार कापत मित्रोदय जसा.

कधि तू सोज्वळ नाजुक बाला, उजळ मुख तव सुंदर काया,
गरम दुधाची साय जणू तू, कोजागिरीचा जणू चंद्रमा.

कधी तू असशी उग्र रागिट, दिसेल त्याला जाळुन टाकित,
ऊर्जित अशी तू दिपवी नयना, सूर्य जणू तो माध्यान्हीचा.

असता कधी तू दुःखीकष्टी, मलूल तू, इतरांची चलती,
नवजोमाने उडसी पुन्हा, अवसेनंतरची प्रतिपदा.

चंद्र असे तो औषधीकर्ता, सूर्य असे तो उर्जादाता,
चंद्र असे तो रात्रसखा, सूर्य असे तो सर्वाधारा.

सांग नेमके काय म्हणू मी? सूर्यही तू अन चंद्रमा तूची,
एकच फक्त हे ठाऊक मजला, जीवन अशक्य तुझ्याविना!