सांग मला तू, कविता तुजला, लिहिणे ऐश्या जमे कसे?
शब्द तर मजला देखील ठाउक, अर्थवाहि त्या रचसि कसे?
शब्दांमधुनी अर्थ नवनवे, सांग मला शोधिसी कसे?
माहित मजला चित्र असे त्या, रंग नविन तू देसि कसे?

अर्थवाहि ना करितो मी त्या, येती तेच ते अर्थ घेउनी,
बीज रोपले कुणी तयासी, धुमारे जैसे फुटताती,
रंग मि कुठला भरणारे, मज काय असे तू म्हटलेस,
जगन्नियत्याच्या कुंचल्यातला मी, एखादा छोटा केस...

चंद्र कधी तुज सूर्य कधी मी, म्हणे फूल वा कधी तारका,
नदी खळाळती, शीतळ साउली, लखलखती वा जशी ती उल्का,
अंधारातली मशाल किंवा वाटेवरची पाणपोई,
घार भरारी घेती किंवा मुलुखमैदानी तोफ कधी,
कधी सुगंधी रातराणी वा कधी तू रंगीत गुलमोहोर,
कधी कडाडती वीज कधी वा वार्याची तू संथ झुळूक,
आषाढसरी तू, श्रावणसरी तू, खेळकर सरी तू हस्ताच्या,
थंडी गुलाबी, पुरणपोळी वा, भरदार मोहोर आंब्याचा,
चित्र असे तू माझ्या मनीचे, चित्रकार तू मम स्वप्नांची,
संगीत माझ्या हृदयाचे तू, बासरी जणू तू कृष्णाची,
बरेच अजुनी राहीन बोलत, अशक्य वर्णन सौंदर्याचे,
एव्हढेच म्हणतो, खरेच केवळ, अनुपमेय सौंदर्य तुझे...