सांग मला तू, कविता तुजला, लिहिणे ऐश्या जमे कसे?
शब्द तर मजला देखील ठाउक, अर्थवाहि त्या रचसि कसे?
शब्दांमधुनी अर्थ नवनवे, सांग मला शोधिसी कसे?
माहित मजला चित्र असे त्या, रंग नविन तू देसि कसे?

अर्थवाहि ना करितो मी त्या, येती तेच ते अर्थ घेउनी,
बीज रोपले कुणी तयासी, धुमारे जैसे फुटताती,
रंग मि कुठला भरणारे, मज काय असे तू म्हटलेस,
जगन्नियत्याच्या कुंचल्यातला मी, एखादा छोटा केस...

चंद्र कधी तुज सूर्य कधी मी, म्हणे फूल वा कधी तारका,
नदी खळाळती, शीतळ साउली, लखलखती वा जशी ती उल्का,
अंधारातली मशाल किंवा वाटेवरची पाणपोई,
घार भरारी घेती किंवा मुलुखमैदानी तोफ कधी,
कधी सुगंधी रातराणी वा कधी तू रंगीत गुलमोहोर,
कधी कडाडती वीज कधी वा वार्याची तू संथ झुळूक,
आषाढसरी तू, श्रावणसरी तू, खेळकर सरी तू हस्ताच्या,
थंडी गुलाबी, पुरणपोळी वा, भरदार मोहोर आंब्याचा,
चित्र असे तू माझ्या मनीचे, चित्रकार तू मम स्वप्नांची,
संगीत माझ्या हृदयाचे तू, बासरी जणू तू कृष्णाची,
बरेच अजुनी राहीन बोलत, अशक्य वर्णन सौंदर्याचे,
एव्हढेच म्हणतो, खरेच केवळ, अनुपमेय सौंदर्य तुझे...

कविता करणे...

कविता करणे,
फारच सोपे असते...

शब्दांमधले सुप्त अर्थ शोधत शोधत,
आपल्याच मनाच्या जंगलातील,
विचारांच्या किल्ल्यातील,
राजकुमारी शोधत जायचे असते...
कविता करणे फारच सोपे असते...

वाटेमध्ये लागतात मग,
यमकांचे काटे, वृत्तांच्या जाळी,
अलंकारांचे खाच-खळगे,
पण हे जर अवघड वाटलेच,
तर मुक्तछंदांचे पंख लावून,
भरारी घ्यायची असते...
कविता करणे फारच सोपे असते...

हां, चुकते कधीतरी वाट पायाखालची,
एक काही सांगता सांगता,
दुसरेच होते ही कधीतरी,
या चुकल्या वाटेवरच्या यक्षांनाही
जिंकत जायचे असते...
कविता करणे फारच सोपे असते...

ध्येयावर लक्ष ठेवून
पुढे पुढे जायचे असते,
तर कधी गर्व गिळून, मागे वळून,
नवी वाट जोखायची असते,
अखेरीस कधी राजकन्या
फारशी सुंदर नसली,
तरी ती केवळ आणि
केवळ आपलीच असते...
कविता करणे फारच सोपे असते...

कविता करणे म्हणजे
प्रवाहाबरोबर वाहत जाणे असते,
कविता करणे म्हणजे
डोंगरावरून झोकून देणे असते,
अनादी काळापासून तुमच्या-माझ्यात असलेल्या शक्तीत
मिसळून जाणे असते...
कविता करणे फारच सोपे असते...

- कविता करणे फारच सोपे असते,
पण आपल्याच विचारांचा राजा बनणे मात्र कठीण असते...
कारण,

कारण ऐकावा लागतो त्यासाठी
एकवस्त्रा अबलेचा आक्रोश,
ऐकावा लागतो त्यासाठी
दुःखी क्रौंच पक्षिणीचा शोक,
ऐकावे लागते त्यासाठी
विरही यक्षाचे मन,
अन ऐकावे लागतात त्यासाठी
जसा राम, तसाच रावण,

समजावे लागतात,
आंधळ्यांचे रंग,
मुक्यांचे शब्द
अन बहिर्यांचे स्वर,
समजाव्या लागतात,
वीरांच्या गर्जना,
योद्ध्यांच्या प्रतिज्ञा,
अन हुतात्म्यांच्या समाध्या देखील..

बघाव्या लागतात,
हृदयामधल्या अव्यक्त भावना,
बघाव्या लागतात,
प्रेमाच्या घडत्या अन तुटत्या कथा देखील,

जाणीव व्हावी लागते,
सजीवांच्या अटळ शेवटाची,
अन जाणीव व्हावी लागते,
निर्जीवांतील जीवनदायी तत्वाची,

जाणीव व्हावी लागते,
सृष्टीच्या गूढ खेळाची,
अन जाणीव व्हावी लागते,
स्वतःतील देवदत्त देणगीची...

- असे सांगुनी मजला कुणीतरी कधीतरी फसविलेले,
आता कळते ज्यांस न उमगे त्यांचे भाष्य ते होते,
दडलेले सर्वांत असती सगळे गुण इथे गरजेचे,
जरासा धक्का देता मधले द्वार ते सहजी उघडे,
खुल्या मग होती तुम्हा सगळ्या दशदिशा भरारी घेण्या,
बंध न उरतो कुठलाही मग कल्पनांच्या उड्डाणा,
हा प्रवाह आहे खळाळता,निर्मळ, मुक्तिदायी गंगेचा,
शिखरे अशी कि खुजा भासतो हिमालयाचा माथा...

कधीतरी या एकदा
अन द्या स्वतःला झोकून,
नाहीच जमले तर सांगा
कुणालातरी 'दे ढकलून'..
वेशीवरती उभ्या तुम्ही
केवळ एक पाऊल टाकायचे असते,
कविता करणे फारच सोपे असते...

सांगून गेलेत महात्मे की
सगळ्यांत शक्ती एकच असते,
कागदावरती लेखणीतून तिला
छोटीशी वाट हवी असते,
या एकदातरी वेचायला इथे
गुलबकावलीची फुले,
खरच सांगतो, कविता करणे
फारच सोपे असते...

ती म्हणजे...

ती म्हणजे,
घामाघूम अंगावर शिरशिरी आणणारा गार वारा...
ती म्हणजे,
थंडीने काकडणाऱ्या जीवासाठी स्वेटर नवा...
ती म्हणजे,
नुसत्याच पोकळ काठ्या झालेल्या झाडावरचं चाफ्याचं फूल...
ती म्हणजे,
अंधारलेल्या घरात येणारं सकाळचं कोवळं ऊन...
ती म्हणजे,
रानात पक्क्या पिकलेल्या फणसाचा गोड गंध...
ती म्हणजे,
झाडाचं सर्वांग आच्छादून टाकणारा गुलमोहोरी रंग...
ती म्हणजे,
जखमेवरती मायेची हळुवार फुंकर...
ती म्हणजे,
निजलेल्या बाळावरची रंगीत मऊ चादर...
ती म्हणजे,
ताप आल्यावर कपाळावरची थंडगार घडी...
ती म्हणजे,
चुकल्यावरती हातावर बसणारी उभी पट्टी...
ती म्हणजे,
आसमंत भारणारे मंजुळ कूजन पक्ष्यांचे...
ती म्हणजे,
माझे सर्वस्व व्यापुनी उरते दशांगुळे...

स्वत्व

तिन्हीसांजा व्हायच्या आत घरी परतायचे वय सरले,
हातपाय धुवून देवापुढे परवचा म्हणायचे वय सरले,
लवकर जेऊन दहाच्या आत झोपण्याचेही वय सरले,
केवळ अर्धवट गृहपाठाच्याच चिंतेचेही वय सरले,
संध्याकाळी दोन-तीन तास खेळण्याचेही वय सरले,
खोडी केल्यावर खरपूस मार खाण्याचेही वय सरले,
केवळ कुणी बघितल्यावरती समाधान वाटणारे वय सरले,
रोज मित्रांना भेटण्याचे अन भांडण्याचेही वय सरले,
आता असतात घडाभर चिंता, दडपणे आणिक शंका,
रोजची कटकट, राजकारण अन एकटेपणा मनातला,
मित्र कुठले, कुठल्या मैत्रिणी, घरच्यांसही दुर्मिळ दिसण्या,
शिट्टी झाली, गोळी सुटली, आता उर फुटेस्तो धावा,
कधी मिळाला वेळ मोकळा, अन मागे वळून बघता,
कधीच तुंबल्या नदीसारखा रंग मनाचा काळा,
अंतर्मुख कधी होऊ म्हणता, रिकामेच दिसते सगळे,
सांगू कुणा रे, विश्वास असण्याचेही वय सरले,
निर्व्याज, निष्पाप, निस्वार्थी आता प्रेम ही देखील नसते,
गाडी, शिक्षण, घरासाठीच्या कर्जाचे अवघड ओझे,
चिंता हरण्यासाठी जावे तर मोजा आधी पैसे,
खरे असते खोटे असते वा नसते ते ही विकणे,
पहिलाच घाव तो पडतो कचकन नीतीवरती इसापाच्या,
कोल्हे सगळे, ससे ही सगळे, रंग बदलते सरडे,
किर्र काळोख्या वनात जगणे, क्षणाक्षणाला झगडा,
माणूस म्हणवून घेण्यासाठी, स्वत्व कुठेतरी जपण्या...

To my friends....!!!

So long it's been, my friends,
Since we last met,
haven't even seen you still,
such is our fate.

There's not much reason,
for this bad turn of events,
but loss of old friends,
is what one truly laments,
we do plan, we do try,
but we still haven't met,
haven't even seen you still,
such is out fate.

Like well hit billiard balls,
we're all over the place,
each one bound to his own,
destiny and quest,
when we stop and take a look back,
we see those golden days,
those days may be gone,
we can accept,
but haven't even seen you still,
such is our fate.

I remember those late night matches,
friends temporarily turned foes,
Those frequent long walks to hotels,
and a tear silently rolls,
last minute gallop to attend a morning class,
and then shouting,'let's bunk in mass!'
those canteens and shops
and insects and food,
only because you friends,
it used to feel good,
We were there for each other,
in our toughest days,
in anyone's needy times,
there were no nays,
we laughed and we danced
and we teased and we wept,
we fought and we helped
and secrets that we kept,
if in thick and thin,
friends we all remained,
even fate will have to yield,
one day, we'll surely, meet again, my friends!!!

अपुली भेट

किती दिवस हे गेले तरीही, पडे न अपुली गाठ,
कसा घडे हा खेळ नशिबी, होई न अपुली भेट...

काही कारण खरंतर नाही, अचानक पडतो कोलदांडा,
फोन बॉसचा कधी येई मजला, ड्युटी पडते कधी तुजला,
लहानसाच असा होई बदल,
कुणास ठाऊक कशास्तव,
कसा घडे हा खेळ नशिबी, होई न अपुली भेट...

आधीपासून ठरविलेले अपुले सगळे बेत,
मिसळून जाण्या आसुसलेले भेळेचे सामान,
मागच्यावेळी अर्ध्यात सुटला पत्यांचा तो डाव,
पडुनी राहील तसाच अजुनी असा एक सप्ताह,
होईल तरी का तेवा दर्शन,
पडेल का अपुली गाठ,
कसा घडे हा खेळ नशिबी, होई न अपुली भेट...

सांगायला लक्षात ठेवलेल्या त्या सगळ्या गोष्टी,
कुणी घातली कुणास टोपी अन त्या सतरा भानगडी,
शेअर करायच्या असतात काही खाजगी तुजसव बाबी.
मनातच कुजतिल अश्याच अजुनी एकटे दिवस काही,
मज नुरेल सांगता नंतर,
शिळ्या कढीला आणून ऊत,
कसा घडे हा खेळ नशिबी, होई न अपुली भेट...

दुसरे कुणी तुज भेटले मैतर, नवे गाडी अन नवेच राज्य,
मनात नाही खंत ही कसली, असलीच फक्त एक,
विसर पडेल का त्या नाव गोटात,
ओलावा वा उडुनी जाईल,
कसा घडे हा खेळ नशिबी, होई न अपुली भेट...

संगे तुमच्या कितीक केल्या त्या सगळ्या गुजगोष्टी,
किती घातला गोंधळ आणि कितीक चेष्टामस्करी,
आठवूनी ते उमटे हास्य,
विरहाश्रू डोळ्यांत,
कसा घडे हा खेळ नशिबी, होई न अपुली भेट...

आठवती मज दिवस जुने ते, तो कट्टा अन गप्पाटप्पा,
नाक्यावरचा गरम चहा अन गाडीवरच्या पानिपुर्या,
रात्र सगळी जागून आपण अभ्यास देखील केला होता,
केले साजरे वाढदिवस अन रडण्या हक्काचा खांदा,
कितिही असलो आपण दूर,
पुनर्भेटिची पक्की आस,
असा घडेल मग खेळ नशिबी, होईल अपुली भेट...!